Dit jaar shopte de Sint ook bij de kringloopwinkel. Ik mag graag doen alsof dat voortkomt uit mijn groene hart. Het is natuurlijk veel duurzamer dan nieuwe producten te kopen. Door speelgoed een tweede leven te geven verklein je de afvalberg. Wat ook zeker meespeelt is mijn liefde voor koopjes. Maar de aller-aller-aller-belangrijkste reden was dat mijn kleuterdochter dit jaar om een poppenwagen vroeg.

Ik vrees dat ik weinig met roze, glitter, eenhoorns en poppen heb. Nooit gehad ook. Ik kreeg eens een barbie en een bijpassende trouwjurk voor mijn verjaardag. Ik schoof het aan de kant. Na aandringen van mijn moeder trok ik de Barbie haar trouwjurk aan. Die trouwjurk bleef ze dragen totdat ze werd doorgegeven aan een volgend kind. Nooit had ze een andere outfit aangekregen. Ik hoop voor deze Barbie dat haar nieuwe eigenaar liever voor haar was.

Mijn dochters daarentegen zijn heel anders. Ik begin er aan te wennen. Ik had al preloved ‘my little ponies’ voor ze ingepakt. Maar onze kleuter vroeg ook om een poppenwagentje. Hier was ik minder enthousiast over, vooral omdat het zo lomp groot is en ik er dagelijks over struikel. Daarom besloot ik eerst langs de kringloop te fietsen. Want als mijn dochters er dan weer op uitgegkeken waren, kon ik het wagentje zonder schuldgevoel weer gemakkelijk inleveren.

Inmiddels ben ik helemaal om! Het wagentje is een blijvertje. En dat had met 6 december te maken. Ik wandelde met mijn dochters en de poppenwagen naar de supermarkt. In de supermarkt zat de jongste in mijn karretje en de kleuter liep achter haar poppenwagen.

Na een aantal moeilijke manouvres omdat er iemand met een scootmobiel winkelde en anderen met een winkelwagentje zei ze: ‘ weet je mam?’

‘Nou?’ vroeg ik

‘ Ik denk niet dat ik al klaar ben voor een echte baby.’

WOOHOO! Deze wijze levensles heeft slechts 6 euro 50 gekost! Een koopje al zeg ik het zelf.